Είναι το πρώτο κείμενο που εκδίδεται του Ανδρέα Εμπειρίκου. Η Υψικάμινος, συλλογή 63 πεζόμορφων ποιημάτων, τυπώθηκε σε 200 αριθμημένα αντίτυπα στις εκδ. Κασταλία, τον Μάρτιο του 1935 στην Αθήνα, 11 χρόνια μετά το Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού του Αντρέ Μπρετόν στο Παρίσι. Λίγο καιρό πριν, στις 25 Ιανουαρίου 1935, ο Εμπειρίκος είχε δώσει τη διάλεξη "Περί συρρεαλισμού" στη Λέσχη Καλλιτεχνών.
Ο Εμπειρίκοςγνωρίζει τον κύκλο των υπερρεαλιστών και μυείται στην τεχνική της αυτόματης γραφής τους γύρω στο 1929. Η Υψικάμινος αποτελεί ένα μοναδικό βιβλίο της νεοελληνικής ποιητικής παραγωγής. Κανένας ποιητής πριν, αλλά και κανένας μετά, δεν συγκρότησε ένα βιβλίο τόσο αιρετικό, τόσο κρυπτικό και 'ακατανόητο', που ωστόσο εξαντλήθηκε γρήγορα, " όχι από ενδιαφέρον αλλά επειδή εθεωρήθη βιβλίο σκανδαλώδες, γραμμένο από ένα παράφρονα ", όπως θυμάται ο ίδιος ο ποιητής. Χωρίς σημεία στίξεως, με γλώσσα κυρίως λόγια και εκζητημένη, με φράσεις ατέρμονες, με άψογη σύνταξη αλλά χωρίς προφανή λογικό ειρμό η Υψικάμινος ανταποκρίνεται στις επιταγές του ελεύθερου συνειρμού και της συνακόλουθης αυτόματης γραφής που είχε διακηρύξει ο Αντρέ Μπρετόν και η παρέα του. Δύσκολα όμως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πειστικά ότι τα ποιήματα της Υψικαμίνου έχουν συγκροτηθεί 'αυτόματα' ή 'τυχαία', παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Εμπειρίκος βεβαιώνει ότι τα ποιήματα αυτά δεν αναπτύσσονται πάντοτε 'εντός των συνειδητών ορίων'. Η συνταγή δεν πρόκειται να επαναληφθεί, όμως αυτός ο πειραματισμός πέτυχε να αναδείξει το αυθεντικότερο κείμενο του ελληνικού υπερρεαλισμού.
