ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

«Εντός του όλου της «κρί­σης», ο Σι­ώ­μος ανα­λύει προ­σφυ­ώς τα δι­α­κρι­τά είδη του ειδη­σε­ο­γρα­φι­κού, του καλ­λι­τε­χνι­κού, του επι­τε­λε­στι­κού/κι­νη­μα­τι­κού, του αυτα­να­φο­ρι­κού μι­ντι­α­κού και ακα­δη­μα­ϊ­κού λό­γου. Με πραγ­μα­τι­κά επι­δέ­ξιο τρό­πο συν­δυ­ά­ζει σε θε­ω­ρη­τι­κό επί­πε­δο τη Σχο­λή του Essex (Laclau, Σταυ­ρα­κά­κης κ.ά.), τη βι­ο­πο­λι­τι­κή (Φου­κώ, Agamben), τη λα­κα­νι­κή κοι­νω­νι­κή θε­ω­ρία (Zizek), τη θε­ω­ρία του Μέ­σου, την κοι­νω­νι­ο­λο­γία των συ­ναι­σθη­μά­των, την Κυ­βερ­νη­τι­κή και βέ­βαια τη θε­ω­ρία της με­τα­δη­μο­κρα­τί­ας.

Το βι­βλίο κα­τα­πι­ά­νε­ται με έναν ικα­νό όγκο πραγ­μα­το­λο­γι­κού υλι­κού το οποίο ανα­λύει με τη χρή­ση δι­α­φο­ρε­τι­κών με­θό­δων (λε­ξι­κο­με­τρία, πο­λυ­τρο­πι­κή ανά­λυ­ση, επι­κοι­νω­νι­α­κή πλαι­σί­ω­ση) έτσι, ώστε να επι­τύ­χει την απα­ραί­τη­τη με­θο­δο­λο­γι­κή τρι­γω­νο­ποί­η­ση και άρα να κα­το­χυ­ρώ­σει την εγκυ­ρό­τη­τα των συ­μπε­ρα­σμά­των του.

Αξι­ο­ση­μεί­ω­τη αρε­τή του συγ­γρα­φέα είναι ότι κι­νεί­ται με την ίδια άνε­ση στο μα­κρο-, με­σο- και μι­κρο-επί­πε­δο ανά­λυ­σης προ­σφέ­ρο­ντας πρω­τό­τυ­πες και πρω­το­πο­ρι­α­κές ερ­μη­νεί­ες σε οντι­κή, οντο­λο­γι­κή και επι­στη­μο­λο­γι­κή κλί­μα­κα.

Κι αυτό δι­ό­τι αφε­νός δι­α­θέ­τει σο­βα­ρό θε­ω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο που τον προ­φυ­λάσ­σει από την πα­γί­δα του «πα­ρο­ντι­σμού» ανα­φο­ρι­κά με το εύρος των ανα­λύ­σε­ών του και, αφε­τέ­ρου, δι­ό­τι είναι δει­νός χρή­στης των ποι­ο­τι­κών με­θό­δων τις οποί­ες με­τήλ­θε. Βά­σει αυτών, μπο­ρεί και τολ­μά να σκε­φτεί «έξω από το κου­τί» και να ανε­βά­σει έτσι ση­μα­ντι­κά τον πή­χη για τους με­λε­τη­τές του πο­λι­τι­κού λό­γου.»

(Από τον πρό­λο­γο του Νί­κου Δε­μερ­τζή)