ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΚΑΛΥΨΩΣ

Όπως πά­ντα, βρέ­θη­κε στο νη­σί της. Όλα όσα έβλε­πε, άκου­γε, ένι­ω­θε, όλα όσα τον προ­βλη­μά­τι­ζαν και συ­ζη­τού­σε με τους συ­νο­δοι­πό­ρους του ήταν εν­δι­α­φέ­ρο­ντα, κα­λά και αγα­θά, αλ­λά έμε­ναν μα­κριά του. Μό­νο ένα πρό­σω­πο, ένα χα­μό­γε­λο, ένα κορ­μί μι­λού­σε στην ψυ­χή του. Συ­γκέ­ντρω­σε τη σκέ­ψη του σε εκεί­νη και ξαφ­νι­κά ένι­ω­σε μι­αν απε­ρί­γρα­πτη ερω­τι­κή γλύ­κα να κα­τε­βαί­νει από το πί­σω μέ­ρος του κε­φα­λιού μου και να κα­τα­κλύ­ζει το σώ­μα μου, ως τα ακρό­νυ­χα. Ψι­θύ­ρι­σε το όνο­μά της και πα­ρά­τει­νε, για λί­γα πα­νά­κρι­βα δευ­τε­ρό­λε­πτα, την αίσθη­ση του πα­ρα­δεί­σου.

Ο Βε­νε­τσά­νος τον επα­νέ­φε­ρε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, θέ­λο­ντας να σχο­λι­ά­σει την κί­νη­ση των μο­να­χών, όταν, κα­τά ιε­ραρ­χι­κή τά­ξη, προ­σκυ­νού­σαν τις εικό­νες. Πρό­σε­ξε ότι οι άλ­λοι δύο συ­νο­δοι­πό­ροι είχαν απο­χω­ρή­σει, προ­φα­νώς για τα κρε­βά­τια τους. Ο Κί­μω­νας βγή­κε κι αυτός από το κα­θο­λι­κό, στον πα­γω­μέ­νο αέ­ρα της αυλής. Ανα­ζή­τη­σε μι­αν απά­νε­μη γω­νιά και άνα­ψε τσι­γά­ρο.

«Τι έγι­νε;» άκου­σε δί­πλα του τον Βε­νε­τσά­νο. «Πού τα­ξί­δευ­ες, εντός του ναού, αντί να προ­σεύ­χε­σαι;»