Είναι ασφαλής τώρα. Ελεύθερη από τους δαίμονές της. Η τελευταία της κατοικία είναι ασάλευτη και γαλήνια, ένας μικρός υδάτινος θύλακας ηρεμίας. Θα της άρεσε αυτό, σκέφτομαι καθώς παρακολουθώ ένα σκάφος αναψυχής να μπαίνει για να δέσει στο λιμάνι. Θα το είχε βρει ταιριαστό.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να βρει τη γαλήνη μετά από έναν τόσο βίαιο θάνατο, αλλά ελπίζω να την έχει βρει.
Η αδερφή μου. Η πανέμορφη αδερφή μου.
«Στο καλό», ψιθυρίζω. Και καθώς σκορπίζω τις στάχτες της στο νερό, αφήνω έναν βαθύ αναστεναγμό. Ίσως αυτό να είναι το τέλος.
Το σκάφος γεμίζει με τουρίστες και οι χαρούμενες φωνές τους πλημμυρίζουν τον αέρα καθώς στεκόμαστε εδώ, τρεις τσακισμένες ψυχές, αποχαιρετώντας τη για πάντα. Όμως καθώς την παρακολουθώ να χάνεται, με συγκλονίζει για άλλη μια φορά η σκέψη που με στοιχειώνει από τότε που πέθανε.
Από τις δυο μας, πώς είναι δυνατόν να είμαι εγώ αυτή που επέζησε; (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς την ίδια σου την αδερφή, τότε ποιον μπορείς να εμπιστευτείς;
Η Κέιτ Ράφτερ είναι μια πετυχημένη πολεμική ανταποκρίτρια και έχει περάσει όλη της τη ζωή παλεύοντας να ξεφύγει από το παρελθόν της. Όταν όμως πεθαίνει η μητέρα της, είναι αναγκασμένη να επιστρέψει στο Χερν Μπει -το μέρος απ' όπου η αδερφή της, η Σάλι, δεν έφυγε ποτέ.
Κάτι δεν πάει καλά, ωστόσο, στο παλιό σπίτι της παιδικής της ηλικίας. Το πρώτο της βράδυ εκεί, η Κέιτ ξυπνάει από τρομαχτικά ουρλιαχτά. Και μετά βλέπει μια σκιά στον κήπο...
Ποιος φωνάζει; Ποιος κινδυνεύει; Ποιος ζητάει βοήθεια; Τι σχέση έχει αυτό με το παρελθόν της Κέιτ; Και γιατί δεν την πιστεύει κανένας -ούτε καν η αδερφή της; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
