ΠΕΤΕΙΝΟΣ ΝΟΤΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ

Την παρατηρώ τώρα πιο σχολαστικά. Τα γαλανά μάτια της ισορροπούν πάνω από σκουρόχρωμα διογκωμένα ημικύκλια που δείχνουν να έχουν σχηματιστεί από τα συσσωρευμένα δάκρυα πολλών χρόνων. Το θολό ξεπλυμένο βλέμμα της δικαιολογείται εύσχημα από έναν προχωρημένο καταρράκτη, αλλά ο πιθανότερος λόγος είναι η αχλή του αβέβαιου μέλλοντος που πασχίζουν να διακρίνουν τα μάτια της. Το βλέμμα της δείχνει να διαπερνά το γυαλί της οθόνης και να κουρνιάζει στις κόγχες των δικών μου ματιών. Βλέπω τώρα αυτά που βλέπει, εκείνη βλέπει ό,τι βλέπω. Σκέφτομαι πως έχει και τα καλά της τούτη η αρρώστια. Γνωρίζεις κάθε μέρα νέα πρόσωπα. Μόνο που μόλις αρχίζεις να τα συνηθίζεις «φεύγουν» και ξανάρχονται σαν νέα πάλι.