Το 1951, στο ενημερωτικό δελτίο της πρώτης έκδοσης του έργου, ο οίκος Scherz & Goverts τονίζει: «Πρόκειται για την πλέον εύστοχη λογοτεχνική παρουσίαση της μεταπολεμικής Γερμανίας, ένα απολύτως επίκαιρο μυθιστόρημα».
Αποσπάσματα
Η πόλη αναπτύσσεται. ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Επιστρέφουν μαζικά∙ η πλημμύρα, που τώρα υποχωρούσε, είχε κατακλύσει τη χώρα, όταν οι πόλεις φλέγονταν, όταν η άσφαλτος έλιωνε στα πολυσύχναστα σοκάκια, είχε γίνει ύδωρ της Στυγός, διαβρωτικό και πυρωμένο, εκεί όπου πατούσαν τα μικρά παπούτσια των μαθητών, από όπου περνούσε η νυφική πομπή, τα λίθινα θεμέλια δονούνταν, και ύστερα βρήκαν καταφύγιο στα χωριά, έχασαν το νοικοκυριό τους, έχασαν τη φωλιά όπου είχαν έρθει οι νεοσσοί τους στον κόσμο, έχασαν αυτό που είχαν ανέκαθεν, αυτό-που-ήσουν, τη νεότητά τους, εξόριστη στο κάτω συρτάρι της ντουλάπας, μια εικόνα των παιδικών χρόνων, τη σχολική τάξη, τον πνιγμένο φίλο, τα ξεθωριασμένα γράμματα μιας επιστολής: Σε χαιρετώ...Φριτς, Αντίο Μαρί, ένα ποίημα, εγώ ήμουν εκείνος, που το σκάρωσε;...
Πράγματι, στα Περιστέρια στη χλόη, ο Koeppen επιτυγχάνει με πρωτοποριακή, για τα γερμανικά γράμματα, τεχνική να μεταδώσει το κλίμα της αβεβαιότητας, του φόβου, αλλά και μιας υπόγειας ζωτικότητας που είχε αρχίσει να αναδύεται μέσα από τα ερείπια της ηττημένης Γερμανίας. Ο Koeppen έχει τονίσει επανειλημμένα ότι ο σκοπός του δεν ήταν να γράψει ένα πολιτικό μυθιστόρημα ή κοινωνιολογικό δοκίμιο, ώστε να μεταδώσει κάποιο μήνυμα. Εκπεφρασμένος σκοπός του ήταν η αφηγηματική δύναμη και η αρτιότητα.
Στο έργο εμφανίζονται εκκεντρικές φιγούρες, όπως ο υπερφίαλος και καταπονημένος από τις καταχρήσεις ηθοποιός Αλέξανδρος και η αλκοολική και σεξομανής γυναίκα του Μεσαλίνα, ο Αμερικάνος ποιητής Έντουιν –φιγούρα η οποία παραπέμπει στον Τ.Σ. Έλιοτ–, ο οποίος δίνει διαλέξεις στην Ευρώπη με θέμα «Το πνεύμα της Δύσης» και «Η νίκη του πνεύματος επί της ύλης», το μυθιστορηματικό alter ego του Koeppen, ο αποτυχημένος συγγραφέας και ποιητής Φίλιππος, και η νεαρή γυναίκα του Εμίλια.
Το μυθιστόρημα μετράει ήδη πάνω από εξήντα χρόνια λογοτεχνικού βίου και στο διάστημα αυτό μείζονες κριτικοί το έχουν ήδη χαρακτηρίσει ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της γερμανικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. «Καλειδοσκοπική προσέγγιση», Βασίλης Τσαλής, στο: «23 προτάσεις μεταφρασμένης πεζογραφίας», επιμέλεια Μισέλ Φάις, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2/10/16
