Τούτο το Διήγημα απευθύνεται στη Διανόηση του αναγνώστη που, μόνη της, σκηνοθετεί", προειδοποιεί ο Μαλλαρμέ στην αρχή του έργου.
Το κείμενο αυτό, που κάποια μέρη του έχουν παραμείνει σε μορφή σχεδιάσματος, γραφόταν από το 1867 μέχρι το 1870 και δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του ποιητή. Δεν πρόκειται εδώ ούτε για έμμετρη ποίηση, ούτε για σονέτα, αλλά για πυκνή ποιητική πρόζα, που αποτέλεσε το προσχέδιο για το Ένα ρίξιμο απ' τα ζάρια ποτέ να καταργήσει δεν πρόκειται το τυχαίο.
Η μετάφραση στα ελληνικά του κειμένου, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κοχλίας (τεύχος 18, Ιούνιος 1917), συνοδεύεται από ένα δοκίμιο του Πεντζίκη για τον Μαλλαρμέ, εργοβιογραφία του γάλλου ποιητή· ως επίμετρο δημοσιεύεται ένα άλλο κείμενο του Πεντζίκη, για τον Γιώργο Θεμέλη, με τίτλο "Ο Θέμελης και τα σχήματα", όπου επανατίθεται το ζήτημα της Ιδέας .
"Ίγκιτουρ", εξηγεί ο Πεντζίκης στο δοκίμιό του για τον Μαλλαρμέ, "σημαίνει λατινικά δηλαδή, το αρχαίο ελληνικό ουν. Το πρόσωπο του Μαλλαρμικού μύθου κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, έχει όνομα παραπλήσιο με το Ούτις του Ομηρικού Οδυσσέα. Επιπλέον αμετάφραστη η λατινική λέξη στην αρχή ενός τραγουδιού που αναμέλπουν γηθόμενοι οι φοιτητές gaudeamus igitur, ειδικά στη Γερμανία, υπαινίσσεται τους ψυχικούς αγώνες της νεότητας, ό,τι χαρακτηρίζεται ως Sturm und Drang στο άτομο αλλά και στην ιστορία της εξέλιξης και διαμόρφωσης του γερμανικού πνεύματος που και ως φιλοσοφία, με τον Χέγκελ κορύφωμά της, και ως μουσική ιδιαίτερα, με τον Βάγκνερ, άσκησαν ουσιαστική επίδραση στο ευρωπαϊκό πνεύμα ολόκληρου του 19ου αιώνα.
Η εκλογή του δεύτερου ονόματος του Ίγκιτουρ, Ελβενόν, φτιαχτή λέξη, μπορεί πιθανά να εξηγηθεί ότι σημαίνει τον γιο του προσωπικού πόνου, "του πόνου μου" (σύμφωνα με μια ρήση της Εσθήρ) ή τον γιο των άστρων και του Ελοΐμ".
