Ξανακυκλοφορεί το σπουδαίο βιβλίο του Ιερομόναχου Συμεών, που είχε πρωτοεκδοθεί το 1985 και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.
Ήρθε η στιγμή να σας μιλήσω για τον έρωτα και τη Νηφάλιο Μέθη. Όντας μια κατ’ εξοχήν ερωτική φύση, ομολογώ πως πιο δύσκολο πράγμα για μένα δεν υπάρχει. Αλλά είμαι στα μαύρα ντυμένος, νεκρός για τα παρόντα. Επειδή έβαλα φραγμό στον άμεσο έρωτα, μόνο δια της τελείας μετατροπής του αναζητώ την ευτυχία.
Ο παρών τόμος αποτελεί το επεξεργασμένο κείμενο μιας ομιλίας που δόθηκε στο Βόλο, τα Γιάννενα, την Αθήνα και τη Λιβαδειά, κυρίως σε φοιτητές, το 1984.
Ο Ιερομόναχος Συμεών, αναφέρεται καταρχήν στις διαφορές που χαρακτηρίζουν τη Δυτική ουμανιστική σκέψη και την ανατολικής επίδρασης ελληνική ορθοδοξία και αναπτύσσει το θέμα της Νηφαλίου Μέθης, που προκαλεί η ερωτική ένωση με το Θεό.
«Ο Πατήρ Συμεών μάς εξηγεί ότι γι’ αυτόν η συγγραφή είναι ένας τρόπος να βιώνει πιο βαθιά τη φύση που τον περιβάλλει στο Όρος, ένας άλλος τρόπος να προσεύχεται και να βρίσκει άμεση λύτρωση και παρηγοριά... Μοιάζει με εκείνες τις σπάνιες εξαιρέσεις του ανθρώπινου είδους που μπορούν να αλλάζουν τη ζωή κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη, ακόμη και τώρα. Γιατί να το κάνει; Μα για να μη σκοροφαγωθεί από τη ρουτίνα, να μην πετρώσει σαν άγαλμα. Για να συνεχίσει να εξερευνά τις ατελείωτες πιθανότητες του κόσμου και τη ζωής μέχρι την τελευταία αναπνοή, με την ίδια πρόσχαρη περιέργεια με την οποία με ρωτάει για όσα ξέρω και δεν ξέρω. Γιατί τόσο πολύ συγκλονίστηκα που τον γνώρισα, ώστε όταν αποχαιρετιστήκαμε αισθάνθηκα ότι αποχωρίστηκα ένα παλιό και αγαπημένο φίλο... Ήταν, χωρίς αμφιβολία, η γενναιόδωρη ανθρώπινη ζεστασιά του...»
– MARIO VARGAS LLOSA, El País, 29.9.2002
«Αισθάνονται ακόμα στον Άθω αυτό το αίσθημα πληρότητας που προσφέρουν η περισυλλογή ή η ευχή της καρδιάς; Σίγουρα δεν θα μπορούσα εγώ ο ίδιος να κρίνω για το σύνολο της αγιορείτικης κοινότητας, αλλά μερικές σύγχρονες μαρτυρίες το πιστοποιούν ξεκάθαρα. Σκέπτομαι τα δημοσιευμένα το 1994 στην Ελλάδα ποιήματα ενός Αγιορείτη μοναχού με το όνομα Συμεών, που μας δείχνουν θαυμάσια τί μπορούν να είναι ακόμα σήμερα η ενόραση και η εσωτερική ζωή ενός σύγχρονου μοναχού. Καθένα από τα ποιήματά του, τριακόσια εξήντα στον αριθμό, είναι ένα σύντομο σημείωμα για στιγμές ουσιαστικά φευγαλέες, ενώ σε κάποια, αντίθετα, αφήνεται να φανεί ένα βαθύ αίσθημα πληρότητας». –
– JACQUES LACARRIÈRE
Le Mont Athos, Éd. de l’Imprimerie Nationale, 2002
