Α: Μις Κλάρα, πιστεύετε ότι η δασκάλα είναι σαν τη μητέρα;
Κ: Παρακαλώ; Α: Εγώ πιστεύω ναι, γιατί μια μαθήτρια είναι σαν κόρη που μαθαίνει.
Κ: Νομίζω τελειώσαμε για σήμερα.
Α: Οπότε, αν εγώ είμαι σαν κόρη σας κι εσείς είστε σαν μητέρα μου, θα οφείλατε να με προστατεύετε, έτσι δεν είναι;
Κ: Ορίστε;
Α: Θα οφείλατε να με προστατεύετε από τον φόβο.
Κ: Δεν σε καταλαβαίνω, Ανελίσε. Με έχουν κουράσει αυτές οι συζητήσεις.
Α: Θέλετε να σας πω τι μου έκανε η καλύτερη μου φίλη;
Κ: ... Α: Αν σας πω, μου υπόσχεστε να μην θυμώσετε;
Η Μόνικα Οχέδα, μια ανερχόμενη 32χρονη συγγραφέας και ποιήτρια από το Εκουαδόρ, αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής με τις μεγάλες αντιθέσεις και ανισότητες, συνθέτει μια συναρπαστική ιστορία για τον φόβο, ο οποίος μπορεί να παίρνει πολύ αθώες μορφές.
Μια κοριτσοπαρέα στην ηλικία της εφηβείας παίζει ακραία και επώδυνα σωματικά και ψυχολογικά παιχνίδια, αντιδρώντας στο αυστηρό καθεστώς του σχολείου τους, το οποίο διευθύνει το σκοταδιστικό τάγμα Opus Dei της Καθολικής Εκκλησίας. Επηρεασμένες από τις ιστορίες τρόμου που διαβάζουν στο 'Ιντερνετ, οι κοπέλες πειραματίζονται με τις αντοχές τους, στη σκιά της Μητέρας, της Δασκάλας και του Φόβου, μέσα στο ηφαιστειακό, καταπράσινο και υγρό περιβάλλον του Εκουαδόρ.
