Το παρόν βιβλίο πραγµατεύεται υπό την οπτική της κοινωνιολογίας της υγείας και της ασθένειας τη νεανική µορφή της νόσου Πάρκινσον. Βασίζεται κυρίως στην ανάλυση αφηγήσεων ασθενών και επαγγελµατιών υγείας, στοχεύοντας να διερευνήσει το βίωµα της ζωής µε την ασθένεια, τις προκλήσεις που αυτή θέτει σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τις υποσχέσεις που παρέχονται από τους επαγγελµατίες υγείας κ.ά. Στον λόγο των ατόµων µε νεανική Πάρκινσον αποτυπώνεται η πολλαπλότητα των ερµηνευτικών και εννοιολογικών σχηµάτων βάσει των οποίων κατανοούν αυτό που τους συµβαίνει και σχεδιάζουν το µέλλον. Το σύµπτωµα είναι µόνο αντικείµενο ιατρικού ελέγχου ή µπορεί να αποτελέσει και ευκαιρία για µια εναλλακτική θέαση του κόσµου; Η εν τω βάθει διέγερση αντικαθιστά την ανθρώπινη λειτουργία ή συµβάλλει στην αποκατάσταση σωµατικών τεχνικών; Το βιβλίο επιχειρεί να απαντήσει, µεταξύ άλλων, σε τέτοιου είδους ερωτήµατα, τα οποία αναδεικνύουν την πολλαπλότητα όχι µόνο ως ενσώµατη εµπειρία, αλλά και ως θεωρητική ανάγκη προκειµένου να ερµηνευθεί µια «πολυπρόσωπη» ασθένεια. Έννοιες όπως σύµπτωµα, ασθένεια, µηχανή, έκφραση, συναίσθηµα κ.ά. µας καλούν –κοινωνικούς επιστήµονες και επαγγελµατίες υγείας– να προβληµατιστούµε αµφισβητώντας καθιερωµένα δίπολα και παραδοσιακούς δυϊσµούς.
