Υπάρχουν άνθρωποι που το σύμπαν τους φαίνεται τίμιο, επειδή οι τίμιοι άνθρωποι έχουν μουνουχισμένα μάτια. Γι' αυτό και φοβούνται την προστυχιά. Δεν αισθάνονται καμιά αγωνία όταν ακούν το λάλημα του κόκορα ούτε όταν περπατάνε κάτω από έναστρο ουρανό. Αυτό που συμβαίνει με τους περισσότρους ανθρώπους, είναι ότι γεύονται "τις σαρκικές απολαύσεις", με την προϋπόθεση όμως να είναι ανούσιες.
Από κείνα όμως τα χρόνια, για μένα δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πάνω σ' αυτό το θέμα: δε μου άρεσε αυτό που ονομάζουμε "σαρκικές απολαύσεις" επειδή πράγματι είναι πάντα ανούσιες. Εμένα, το μόνο που μου άρεσε, ήταν κάθε τι που θεωρούμε "βρώμικο". Ούτε κι η συνηθισμένη κραιπάλη μ' ικανοποιούσε, κάθε άλλο μάλιστα, γιατί αυτή το μόνο που κάνει είναι να βρωμίζει την κραιπάλη, κι αφήνει απείραχτο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάτι ανώτερο κι απόλυτα καθαρό. Η κραιπάλη που ξέρω εγώ, σπιλώνει όχι μόνο το κορμί μου και τις σκέψεις μου, αλλά και κάθε τι που μπορεί να συλλάβει μπροστά της το μυαλό μου, δηλαδή το μέγα έναστρο σύμπαν που δεν παίζει παρά μόνο το ρόλο σκηνικού.
