Απόσπασμα
Και ποιο τάχα το μέταλλο του γέλιου αν δεν εστοίχιζε νύχτες πολλές υγρής αγρύπνοιας και μέρες καμάτου; Το ξαναλέω γιατί μισώ τα λευκά χαρτιά, γιατί είναι τόσο λογικό που δεν τ' αντέχω, γιατί μ' αλέθει πάλι η μοναξιά, γιατί η σαγήνη της μοναξιάς μου βάλθηκε να μ' αποπλανήσει, γιατί το φως δεν χωράει στις κονσέρβες τους, γιατί και μόνος θλίβομαι και με πολλούς πικραίνω.
Η φωνή μου καράβι
κι η θάλασσα κρένει
Στον κόλπο σου φτάνοντας
η σιγουριά με βαραίνει
Λιποτάκτης και δραπέτης, μετανάστης και φυγάς, Κανένας. Σαν την ελιά της Αθηνάς που στο Μανιάκι ξενιτεύτηκε. Τα μάτια μου αλλάζουν χρώμα κάθε που βρέχει. Και αποβάλλω το δέρμα μου κάθε που βρέχει πίκρα. Και κάθε που χιονίζει συνταγές ευδαιμονίας φοράω τα μάλλινα και δραπετεύω αργώος.
Στα κλειστά σας κυκλώματα
μπαινοβγαίνουνε πτώματα
Δανείτηκα ένα πτώμα
για να μυρίζω χώμα
Τι να τα κάνω τα μνημόσυνα. Στο σσπέρμα μου κατοικεί η μνήμη· τρέφομαι με χλόες φαντασμάτων. Παίρνω τις πόλεις για να μοιράσω και να μεριστώ. Παίρνω τις πόλεις για να μισήσω και ν' αγαπηθώ. Παίρνω τις πόλεις - το γλυκό που μ' αρέσει το κίτρο.
Παίρνω τις πόλεις -
γιατί το δύσκολο δεν είναι να γλιτώσεις.
