Ενα από τα κυριότερα γεγονότα της εποχής εκείνης - και της ζωής μου- ήταν η αρχή της φιλίας μου με τον Adolfo Bioy Casares. Συναντηθήκαμε το 1930 ή 1931, όταν εκείνος ήταν περίπου δεκαεφτά χρόνων κι εγώ περασμένα τριάντα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα υποτίθεται πως ο μεγαλύτερος είναι ο δάσκαλος και ο νεότερος ο μαθητής του. Στην αρχή μπορεί να μην ήταν έτσι, κάμποσα όμως χρόνια αργότερα, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί, ουσιαστικά και κρυφά δάσκαλος ήταν ο Bioy. Μαζί δοκιμάσαμε πολλά διαφορετικά λογοτεχνικά τολμήματα. Συγκεντρώσαμε ανθολογίες της αργεντινής ποίησης, φανταστικά παραμύθια και αστυνομικές ιστορίες , γράψαμε άρθρα και προλόγους, γράψαμε σχόλια σε βιβλία του Sir Thomas Browne και του Gracian μεταφράσαμε διάφορα διηγήματα, όπως του Beerbohm, του Kipling, του Wells και του Λόρδου Dunsany. Ιδρύσαμε ένα περιοδικό, το Destiempo, που έβγαλε τρία τεύχη, γράψαμε σενάρια που σταθερά απορρίπτονταν. Αντίθετα στην κλίση μου για το παθητικό, το αποφθεγματικό και το μπαρόκ, ο Bioy με έκανε να αισθανθώ πως η γαλήνη και η αυτοκυριαρχία είναι πολύ προτιμότερα. Αν μου επιτρέπεται μια συντριπτική δήλωση, ο Bioy με οδήγησε σταδιακά στον κλασικισμό.
Από το Αυτοβιογραφικό
