ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΝΟΥΛΑ

Το «Γράμ­μα στην Αν­νού­λα», αφε­τη­ρία και κί­νη­τρο έχει την αγά­πη μου για την εγ­γο­νή μου Αν­νού­λα και μια αίσθη­ση ’χρέ­ους’ απέ­να­ντί της ως ελά­χι­στη αντα­πό­δο­ση της χα­ράς, της ευτυ­χί­ας που εκεί­νη, χω­ρίς να το γνω­ρί­ζει, έχει προ­σφέ­ρει σε μέ­να. Απο­τε­λεί, ταυ­τό­χρο­να, μια θέ­α­ση - σκέ­ψεις, από­ψεις, εκτι­μή­σεις, συ­μπε­ρι­φο­ρές - για τη ζωή, τον άν­θρω­πο, την κοι­νω­νία, την οικο­γέ­νεια, την πο­λι­τι­κή, κλπ, όπως αυτή έχει δι­α­μορ­φω­θεί ως πνευ­μα­τι­κό, ιδε­ο­λο­γι­κό, πο­λι­τι­σμι­κό και ψυ­χο­λο­γι­κό πλαί­σιο στη δι­α­δρο­μή της δι­κής μου ζω­ής. Ο στό­χος και η προσ­δο­κία είναι, το κεί­με­νο αυτό, να απο­τε­λέ­σει για το παι­δί – για το κά­θε παι­δί – ένα ’πα­ρά­θυ­ρο’ στον πο­λύ­πλο­κο κό­σμο στον οποίο θα ζή­σει. Είναι, ας πού­με, ένα ’σκού­ντη­μα’ για την κα­τα­νό­η­ση του κό­σμου μας, μια πρα­κτι­κή ’φι­λο­σο­φι­κή’ οπτι­κή για τη ζωή. Αν θα έπρε­πε να απο­δώ­σου­με σε εικο­νι­κή μορ­φή το πε­ρι­ε­χό­με­νο και την ουσία του κει­μέ­νου θα ήταν σαν να παίρ­νει κά­ποι­ος το παι­δί από το χέ­ρι και να το ’ξε­να­γεί’ στην κοι­νω­νία, στους αν­θρώ­πους και σε κα­τα­στά­σεις που εν­δε­χο­μέ­νως θα συ­να­ντή­σει αύριο ώστε να το εξοι­κει­ώ­σει με το άγνω­στο και έτσι να το βο­η­θή­σει να ωρι­μά­σει, να γί­νει υπεύ­θυ­νος πο­λί­της και να το προι­κί­σει με αρ­χές και αξί­ες δη­μο­κρα­τι­κές και αν­θρω­πι­στι­κές. Φι­λο­δο­ξεί να είναι, το εν λό­γω κεί­με­νο, ένα ελά­χι­στο εφό­διο ώστε το παι­δί να πο­ρευ­τεί ομα­λά, υγι­ώς και δη­μι­ουρ­γι­κά στον κό­σμο, με ισορ­ρο­πία, με γνώ­ση, συ­νεί­δη­ση, κρι­τι­κή σκέ­ψη, χω­ρίς φο­βί­ες και συ­μπλέγ­μα­τα ….