Ό,τι ορίζει τον ποιητή […] είναι η ποιότητα της ευαισθησίας του, ο πλούτος και η τόλμη των στοχασμών του, ο ουμανιστικός προσανατολισμός του, η συνομιλία του με τον φιλοσοφικό στοχασμό, η αναζήτηση των αληθινών αξιών και των ουσιωδών νοημάτων, η κριτική διαχείριση των πολιτισμικών κεκτημένων μέσα στη διαχρονία, η δύναμη των αισθημάτων: (το μεγαλείο και η μεταφυσική του έρωτα, η μακροθυμία της αγάπης, ο πόνος της ματαίωσης, το πένθος της ματαιότητας κ. ά.). Πάνω από όλα η ποιητική του κατάθεση εκπέμπει την ελευθερία του που βιώνεται ως βαθιά, συμπυκνωμένη εσωτερικότητα και αποτυπώνεται με έξοχο τρόπο: λιτό, καίριο και εναργή, ρυθμικό, αποφασιστικό και δυναμικό, στοχαστικό, εκλεπτυσμένο και ευαίσθητο, ορμητικό, ευθύβολο, λυγερό και ελκυστικό…
Ο ποίηση του Πούχνερ προβάλλει ως τέχνη παλαιόθεν αμείλικτη. Η αφαιρετική ελλειπτικότητα, η αδρή υπαινικτικότητα είναι μέρος του ποιητικού εξοπλισμού του, όπως και η ταυτόχρονη πολυσημία, η στοχαστική αμφιβολία, η ανατρεπτική φαντασία, η γνωμική συμπύκνωση. Τοποθετεί βασικές και ουσιώδεις έννοιες εντός ενός ευαίσθητου εξεταστηρίου για να αποκαλύψει τις πολλές εγκάρσιες όψεις του προσωπικού του καλειδοσκόπιου. Η πένα του ανήσυχη, αγωνιώδης, πυρετική, εγερτική, σαρκαστική […]. Κάθε επόμενη ποιητική συλλογή του είναι και ένα βήμα προς πληρέστερη εκφραστική ωριμότητα, αλλά και ταυτόχρονα προς μια, όλο και περισσότερο, επίπονη κατάδυση στην ύπαρξη…
Ευανθία Στιβανάκη (Θέματα Λογοτεχνίας 66, 2021)
