ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ...

Ανή­κω στη γε­νιά των κομ­μου­νι­στών που πλή­ρω­σαν τον λο­γα­ρι­α­σμό χω­ρίς πο­τέ να τον ελέγ­ξουν. Τε­τάρ­τη Αυγού­στου, Κα­το­χή, Δε­κέμ­βρης, Εμ­φύ­λι­ος, τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν τον Εμ­φύ­λιο. Κο­ντύ­λια, όλα, από τον ίδιο πα­ρα­φου­σκω­μέ­νο λο­γα­ρι­α­σμό...

Δρα­μα­τι­κά ερω­τή­μα­τα και τρα­γι­κά δι­λήμ­μα­τα μας ζώ­νουν. Ποι­ος είναι ο κό­σμος όπου ζού­με; Πού βα­δί­ζει η αν­θρω­πό­τη­τα; Ποιο είναι το χρέ­ος του αν­θρώ­που που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, τη δη­μο­κρα­τία και την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο; Στα ερω­τή­μα­τα αυτά απά­ντη­ση μπο­ρεί να δώ­σει μό­νο η «συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­σης». Είναι φα­νε­ρό ότι η «λε­νι­νι­στι­κή» ηγε­σία μας δεν έχει κα­μιά δι­ά­θε­ση να ρί­ξει «πε­τρι­ές στα βαλ­το­νέ­ρια». Ούτε σκο­πεύει να δώ­σει πο­τέ απά­ντη­ση στα αμεί­λι­κτα «Γι­α­τί» της Κα­το­χής και του Εμ­φυ­λίου. Το χρέ­ος πέ­φτει σε όλους μας και στον κα­θέ­να χω­ρι­στά. Οι γραμ­μές που ακο­λου­θούν, προ­σπα­θούν να αντα­πο­κρι­θούν σ’ αυτό το χρέ­ος.