ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η προσευχή μου υγρή κι επίπονη
που ο Θεός δεν αλλάζει τα σύνορα
να χωρέσω τον κόσμο μου.
Ένα πλοίο πέρα απ’ τον ορίζοντα είμαι.
Τ’ αστέρια που καίγονται
πυρπολούν τα κατάρτια μου.
Μου στήνουν παγίδες οι άνεμοι…

[...] Ο στίχος της Νόνης Σταματέλου είναι απλός, ουσιαστικός, προσιτός και αναμοχλευτικός.Σαν φλόγα πετάει στα έλη της ύπαρξής μας κι ανάβει φωτιές.. Είναι αιχμηρή με τον τρόπο της η Σταματέλου, ο λόγος της μας ανατριχιάζει κάποιες φορές όπως μας ανατριχιάζει ο μπάτης εκεί που αποχαυνωμένοι βλέπουμε τον ήλιο να δύει στο τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας πλάι στη θάλασσα. Είναι στρατευμένη η ποίησή της κι ας μη φαίνεται, έτσι όπως συμβαίνει με όσους αγωνίζονται για την υπόθεση της ζωής.

ΜΑΡΙΑ ΣΤΡΑΤΣΑΝΗ, καθηγήτρια φιλοσοφίας