ΑΝΤΙΓΟΝΗ του ΣΟΦΟΚΛΗ

Είναι δύσκολο να σταθεί κανείς με νηφαλιότητα απέναντι σ’ ένα κείμενο, όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή, που έχει καθαγιαστεί από αιώνες θεατρικών και φιλολογικών αναγνώσεων. Ακόμα δυσκολότερο είναι να μην επιχειρήσει να το αποφλοιώσει ιδεολογικά νομίζοντας πως έτσι θα το κατανοήσει βαθύτερα.
Αν όλοι όσοι επιδόθηκαν κατά καιρούς με πάθος στην ανάλυση της περίφημης τραγωδίας μπορούσαν να μπουν στο μυαλό του δημιουργού της, τον καιρό που αυτός το παρουσίαζε στο Αθηναϊκό κοινό, το 442/441 π.Χ., σίγουρα θα απογοητεύονταν.
Όμως η ποίηση, ακόμα και η δραματική ποίηση, είναι η τέχνη του στίχου, η στέρεα λιθοδομή του, η αρμονία και η μουσικότητά του. Ένας μεταφραστής, όταν καλείται να διασώσει αυτή την τελειότητα σε ένα νέο γλωσσικό περιβάλλον, καταλήγει απλώς να αντιληφθεί την αδυναμία του, να υποκλιθεί στον ανυπέρβλητο τεχνίτη και να ζητήσει να του συγχωρεθεί η ασυλλόγιστη τόλμη του.
 
(από τον πρόλογο του μεταφραστή)