Γεννήθηκα στη Λαγκάδα της Χίου στα χρόνια εκείνα που τους νεκρούς τους ξενυχτούσαν στα σπίτια. Συγγενείς, γείτονες και συγχωριανοί περνούσαν για να πουν την καλή τους την κουβέντα, να ελαφρύνουν τον πόνο των δικών και την ψυχή του νεκρού. Μια μετάβαση στον άλλο κόσμο με παρέα, με μνήμες κι ιστορίες που ξεδιπλώνονταν στη διάρκεια της νύχτας, με κλάματα και γέλια, με την αίσθηση ότι ο νεκρός ακούει και χαίρεται. Με τούτο το γραφτό μπήκα σε μονοπάτια δύσκολα κι άγνωστα, που η πραγματικότητα κι η φαντασία μπερδεύονται, ήθελα πολύ να βγαίνει η καλοσύνη, η συγχώρεση, η μετάνοια, η αγάπη μέσα από την πίκρα και την σκληρότητα του θανάτου, να ηρεμούν ζωντανοί και νεκροί, να δικαιώνονται όλοι.