Στον ανά χείρας τόμο επισημαίνονται, αναλύονται και αξιολογούνται τα κορυφαία, κατά τη γνώμη μας, χωρία της δραματικής ποίησης που θειολογούν παιδαγωγώντας και εξανθρωπίζουν ηθικολογώντας. Ειδικότερα, εξετάζονται διεξοδικά οι τραγωδίες: Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες του Αισχύλου· Φιλοκτήτης και Αίας του Σοφοκλή· Εκάβη, Τρωάδες, και Ανδρομάχη του Ευριπίδη και η κωμωδία Αχαρνής του Αριστοφάνη, χωρίς να αποκλείονται αναφορές, ενίοτε και εκτεταμένες, και στο υπόλοιπο έργο των δραματικών ποιητών, όπου βεβαίως αυτό κρίνεται σκόπιμο. Τονίζεται ο φιλοσοφικός, παιδαγωγικός και θεολογικός χαρακτήρας του αττικού δράματος και του αρχαίου θεάτρου ευρύτερα, καθώς και η σημαντική απήχηση που είχε ο ίδιος ο θεσμός του θεάτρου στη ζωή της πόλης και των πολιτών ως το δημοκρατικότερο σχολείο της Αθήνας και όλου του αρχαίου κόσμου.