Ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή είναι η τραγωδία μέσω της οποίας αρχικά ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και, ακολούθως, ο νεότερος δυτικός και ευρύτερα παγκόσμιος πολιτισμός αναστοχάστηκαν πάνω στο παρελθόν και το παρόν τους με τον πλέον περιεκτικό, σύνθετο και διαλεκτικό -μέσα στην ποσότητα και την ποιότητα των διαφορετικών προσεγγίσεων- τρόπο. Φέροντας πιθανώς ίχνη από το πλούσιο ήδη τότε λογοτεχνικό παρελθόν του θηβαϊκού μύθου, όπως αυτό είχε αποτυπωθεί στην επική και τη λυρική παράδοση, η τραγωδία παριστάνεται στα Μεγάλα Διονύσια στην πρώτη μάλλον δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά τον ολέθριο λοιμό, στην ακμή της καλλιτεχνικής πορείας του Σοφοκλή, από τη μια ανατροφοδοτώντας τον (ενδο)διακειμενικό δραματικό διάλογο που είχε ανοίξει με την -κατά το ένα τέταρτο σωζόμενη- "θηβαϊκή τετραλογία" του ο Αισχύλος το 467 (Λάιος, Οιδίπους, Επτά επί Θήβας, Σφιγξ) και συνέχισε είκοσι πέντε περίπου χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Σοφοκλής με την Αντιγόνη και, από την άλλη, προκαλώντας τη δραματουργική άμιλλα των τραγικών ποιητών για πολλά χρόνια ακόμη. Μόνο ο Ευριπίδης, εκτός από τις σωζόμενες τραγωδίες του Φοίνισσαι, Ικέτιδες και Βάκχαι, που εστίασαν σε διαφορετικά επεισόδια και πρόσωπα της θηβαϊκής σάγκα, είχε επίσης προτείνει έναν δικό του Οιδίποδα και μια δική του Αντιγόνη -χαμένες και οι δύο τραγωδίες σήμερα- πριν ο Σοφοκλής πει την τελευταία λέξη με τον στερνό και ευτυχώς σωζόμενο Οιδίποδα επί Κολωνώ, το σίκουελ του Οιδίποδα Τυράννου και, μαζί, το φινάλε της θεατρικής και εγκόσμιας ζωής του Σοφοκλή.