Η Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου με απώτερο σκοπό να μας υπενθυμίσει την τεράστια σημασία της τέχνης για τη ζωή και την εξέλιξη μας. Η τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης και δημιουργίας. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τί θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς την τέχνη και τις διάφορες μορφές της, που φαίνεται πως δεν παύουν να πολλαπλασιάζονται και να μας εκπλήσσουν.
Από την εποχή των σπηλαίων η ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί μέσω της τέχνης ήταν παρούσα. Άρα δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την τέχνη.
Οι 7 τέχνες, με την παραδοσιακή κατάταξη τους, η αρχιτεκτονική, η ζωγραφική, η γλυπτική, η μουσική, ο χορός,το θέατρο και ο κινηματογράφος μας συντροφεύουν καθημερινά στη ζωή μας, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε το αγνοούμε. Σήμερα εμείς σας παρουσιάζουμε ένα παράδειγμα έργου με ξεχωριστή σημασία για την τέχνη την οποία υπηρετεί και για την ανθρωπότητα εν γενεί.
Ο Paul Cézanne ήταν ένας από τους κορυφαίους ζωγράφους της ιστορίας της τέχνης και ο ίδιος θεωρούνταν πατέρας του μοντερνισμού στη ζωγραφική. Οι πίνακες του ξεχωρίζουν για την προσέγγισή τους στο φως και το χρώμα, καθώς επίσης και για την ανατομική του ακρίβεια στα σχέδια και τα πορτρέτα του.
Ένας από τους πιο διάσημους πίνακες του Cézanne είναι ο "Mont Sainte-Victoire". Ο Cézanne ζωγράφισε το βουνό πολλές φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά αυτή η συγκεκριμένη εικόνα, η οποία δημιουργήθηκε το 1902-1906, θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές και εντυπωσιακές.
Στον πίνακα, το βουνό φαίνεται στο κέντρο της εικόνας, με μια πόλη στη βάση του. Ο Cézanne χρησιμοποιεί διαφορετικά χρώματα για να δείξει τις διαφορές στα αντικείμενα και τα στοιχεία της εικόνας. Χρησιμοποιεί ζεστά χρώματα στο βουνό και στον ουρανό, ενώ ψυχρά χρώματα χρησιμοποιούνται για την πόλη και το τοπίο γύρω από αυτήν. Λέγεται ότι αυτός ο πίνακας αποτελεί το σημείο εκκίνησης του Μοντερνισμού και της απελευθέρωσης της ζωγραφικής από στεγανά και κανόνες. O Cézanne θεωρείται ότι αποτέλεσε μία από τις πιο σημαντικές επιρροές στο έργο του Picasso, του Monet και πολλών άλλων.
Η "Αφροδίτη της Μήλου" είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, και αποτελεί ένα από τα αξιοσημείωτα παραδείγματα της κλασικής περιόδου. Η γλυπτική αναπαράσταση της Αφροδίτης αποτυπώνει τη θεά της αγάπης και της ομορφιάς με μια απλότητα και αρμονία που εξακολουθεί να εντυπωσιάζει και να εμπνέει αισθητική κατανόηση ακόμη και σήμερα.
Η κλασική στάση, όπου το ένα πόδι είναι στην κίνηση και το άλλο κρατά το βάρος του σώματός της, προσδίδει στην αναπαράσταση της Αφροδίτης μια φυσικότητα και αίσθηση κίνησης. Πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. από άγνωστο καλλιτέχνη στο νησί της Μήλου, από όπου προέρχεται και το όνομά της.
Βρέθηκε το 1820 από έναν αγρότη στο νησί της Μήλου και στη συνέχεια εντοπίστηκε από τον Υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, Charles-François de Riffardeau, Marquis of Rivière, που την παρέδωσε στο Λούβρο του Παρισιού. Από τότε, εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου και έχει γίνει ένα από τα πιο διάσημα και αναγνωρίσιμα έργα τέχνης στον κόσμο.
Η Πέμπτη Συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα της κλασικής μουσικής και θεωρείται μια από τις κορυφαίες συνθέσεις όλων των εποχών. Η συνθεση αυτή γράφτηκε από τον Μπετόβεν το 1808. Η συμφωνία αποτελείται από τέσσερις κινήσεις. Η πρώτη κινήση είναι μια εισαγωγή με δυνατό και αναγνωρίσιμο μουσικό μοτίβο, το οποίο επαναλαμβάνεται και αναπτύσσεται καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Η δεύτερη κινήση είναι μια αργή, συναισθηματικά φορτισμένη ενότητα, ενώ η τρίτη είναι μια χορευτική, πιο ελαφριά και δυναμική κινητική ενότητα. Η τέταρτη κινήση αποτελείται από μια εντυπωσιακή φούγκα, με αμφίβολη αρχικά μελωδία, η οποία αναπτύσσεται σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πολύπλοκα τμήματα της συμφωνίας.
Η Πέμπτη Συμφωνία έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία στην ιστορία της μουσικής, καθώς αποτελεί ακόμη σήμερα ένα από τα πιο επιδραστικά και καινοτόμα έργα, όχι μόνο του ρομαντικού κινήματος, αλλά γενικότερα της Ιστορίας της Μουσικής. Η πρωτοποριακή τεχνική του Μπετόβεν και η έντονη συναισθηματική φόρτιση της μουσικής του έχει επηρεάσει πολλούς συνθέτες και μουσικούς καθώς και το ευρύτερο κοινό.
Στο θέατρο, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο έργο "Οι Αδελφοί Καραμαζόφ" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Η παράσταση αυτή έχει θεωρηθεί ως ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα του 20ού αιώνα και αναπαριστά μια εξέταση των ανθρωπίνων επιθυμιών και αδυναμιών μέσα από την ιστορία της οικογένειας Καραμαζόφ.
Η παράσταση αναλύει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η θρησκεία, η αδυναμία, η πολιτική, η οικογένεια και η απώλεια. Ο Ντοστογιέφσκι κατάφερε να δημιουργήσει ένα έργο που συνδυάζει το έντονο ρεαλιστικό ύφος με τον συμβολισμό και την αφηρημένη σκέψη.
Το θεατρικό αυτό έργο έχει επηρεάσει την καλλιτεχνική κοινότητα σε όλο τον κόσμο. Το θέατρο, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης έχει αποτελέσει όχι μόνο παράδειγμα, αλλά και εκπαιδευτική διαδικασία - από την αρχαιότητα έως σήμερα - για την καλύτερη κατανόηση του κόσμου γύρω μας.
Η "Ιεροτελεστία της Άνοιξης" είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα του χορογράφου Βασλάβ Νιζίνσκι και της μουσικής του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1913 στο Παρίσι και προκάλεσε εντονότατες συγκρούσεις και αντιδράσεις από το κοινό και τους κριτικούς της εποχής.
Η πλοκή του έργου αναφέρεται σε μια αρχαία παγανιστική τελετή όπου νέοι χορευτές πρέπει να θυσιάσουν μια νέα κοπέλα για να διασφαλίσουν την ομαλή ανάπτυξη των καλλιεργειών τους με την έλευση της άνοιξης. Η μουσική του Στραβίνσκι ακολουθεί αυτήν την αγριότητα και τη βία της τελετής, ενώ ο χορός του Νιζίνσκι είναι ένας ακατέργαστος, εκρηκτικός συνδυασμός ρυθμών και κινήσεων.
Η πρώτη παράσταση της "Ιεροτελεστίας της Άνοιξης" ήταν ένα πραγματικό θέαμα, με ένα σύνολο από νεαρούς χορευτές που χόρευαν με αυτοσχεδιαστικό τρόπο και εκπλήσσονταν το κοινό με την ακαταμάχητη ενέργειά τους. Η μουσική αυτή ήταν ιδιαίτερα συνταρακτική για το κοινό της εποχής.
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης θεωρείται σήμερα ένα από τα σημαντικότερα και πρωτοποριακά έργα του 20ου αιώνα, καθώς συνδυάζει μουσική, χορό και θέατρο σε μια εντυπωσιακή παρουσίαση που συνεχίζει να επηρεάζει τις σύγχρονες τέχνες.
Το "Citizen Kane" είναι μια αμερικανική δραματική ταινία του 1941, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Όρσον Γουέλλς, που είναι επίσης και ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του Τσαρλς Φόστερ Κέιν, ενός πλούσιου και επιδραστικού εκδότη εφημερίδων, από τα νεαρά του χρόνια μέχρι το θάνατό του. Θεωρείται ευρέως ως μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ και έχει επηρεάσει σημαντικά την ιστορία του κινηματογράφου.
Μία από τις πιο ξεχωριστές χαρακτηριστικές του "Citizen Kane" είναι η χρήση της δομής της αφήγησης. Η ταινία ξεκινά με το θάνατο του Κέιν, ακολουθούμενο από ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα του. Ο υπόλοιπος κομμάτι της ταινίας αποτελείται από μια σειρά από αναδρομές καθώς διάφοροι χαρακτήρες συνεντεύγησης για τη ζωή του Κέιν και το νόημα πίσω από την τελευταία του λέξη, "Rosebud." Το οπτικό στυλ της ταινίας είναι επίσης σημαντικό. Ο Γουέλλς και ο κινηματογραφιστής του, Γκρεγκ Τόλαντ, χρησιμοποίησαν μια ποικιλία από καινοτόμες τεχνικές, όπως η τεχνική της βαθειάς εστίασης, η οποία επέτρεπε πολλαπλά επίπεδα δράσης να είναι στην εστία ταυτόχρονα, και οι λήψεις από χαμηλή γωνία, οι οποίες τονίζουν τη δύναμη και την κυριαρχία του χαρακτήρα του Κέιν. Η χρήση του φωτισμού με χιαροσκούρο στυλ, με έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, πρόσθετε επίσης στο δραματικό αποτέλεσμα της ταινίας.
Ο Francis Kéré γεννήθηκε στο Γκουρούμπα του Μπουρκίνα Φάσο το 1965 και σπούδασε αρχιτεκτονική στη Βερολίνο, όπου έχει εδραιώσει την προσωπική του εταιρεία, την Kéré Architecture. Στην πορεία, έχει λάβει αρκετά βραβεία, όπως το Global Award for Sustainable Architecture, το Marcus Prize και το Schelling Architecture Award.
H εργασία του στη σχεδίαση και κατασκευή βιωσιμότερων κτιρίων και δημόσιων χώρων στις αναπτυσσόμενες χώρες θεωρείται τεράστιας σημασίας. Έχει σχεδιάσει κτίρια όπως το κτίριο υποδοχής του πανεπιστημίου στη Γκάνα και το κέντρο τέχνης και πολιτισμού στο Μπουρκίνα Φάσο.
Ο σχεδιασμός του Kéré είναι επηρεασμένος από την τοπική κουλτούρα και τις παραδόσεις της Αφρικής, ενώ συνδυάζει παραδοσιακές τεχνικές κατασκευής με σύγχρονη τεχνολογία.
Το Serpentine Pavilion είναι ένα κτίριο που κατασκευάστηκε για την ετήσια έκθεση στον κήπο Serpentine στο Hyde Park του Λονδίνου το 2017. Το κτίριο αποτελείται από μια σειρά από στύλους από ξύλο και κατασκευάστηκε με τη χρήση παραδοσιακών τεχνικών από τη Μπουρκίνα Φάσο, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης αμμοβολής και φρύδιας για τη διάτρηση του ξύλου. Το κτίριο αποτελεί ένα όμορφο παράδειγμα του πώς ο Francis Kere συνδυάζει παραδοσιακές τεχνικές με σύγχρονα στοιχεία της αρχιτεκτονικής.
Αυτά είναι μονάχα κάποια παραδείγματα που φανερώνουν τη σημασία των τεχνών για την ανθρώπινη ιστορία, αλλά και τον πάρα πολύ ουσιαστικό ρόλο που παίζουν στη ζωή μας έως σήμερα. Σε κάποια θα συμφωνήσουμε και σε κάποια θα διαφωνίσουμε, αυτή, όμως, η διαφορετικότητα στις απόψεις είναι που κάνει τους ανθρώπους ξεχωριστούς και την τέχνη σημαντική.
Αν σας ενδιαφέρει να μάθετε περισσότερα, ρίξτε μια ματιά εδώ!
