Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Μεξικό.
Δύο αδέλφια φτάνουν μετά από χρόνια στην Ισπανία, για να βρουν τη μητέρα τους και να ζήσουν το Ευρωπαϊκό Όνειρο. Υπολείμματα μιας οικογένειας, η οποία στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε, ενώνονται για να γίνουν στάχτη στο στόμα της Μπρέντα Ναβάρο.
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη βία της χώρας τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια άλλη μορφή βίας: «Στην Ισπανία μας περίμενε άλλου είδους βία, λιγότερο θεαματική, αλλά το ίδιο βάναυση: Σου ζητούν πίστη σ’ αυτούς, ενώ συγχρόνως σου την πέφτουν μεθοδικά επειδή δεν είσαι σαν αυτούς», λέει η νεαρή πρωταγωνίστρια. Μια ιστορία για την εγκατάλειψη και τον αποχωρισμό, τον πόθο και την οργή, την απώλεια και την άγουρη ενηλικίωση, υλικό που η Ναβάρο χειρίζεται με τεράστια γενναιότητα, για να μιλήσει, με γλώσσα που πάλλεται από την προφορικότητα της πρόζας της, για τις ανισότητες, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον ξεριζωμό και για όλους τους ευάλωτους, όλους τους nadies του κόσμου αυτού.

Σφοδρό, μύχιο και σαρωτικό το Στάχτη στο Στόμα είναι ένα βιβλίο που σε ζεματάει. Το ερώτημα που θέτει, εξοντωτικό: Ποια ζωή αξίξει να συνεχίσεις να ζεις; Η μεγαλύτερη αρετή του βιβλίου ωστόσο είναι ότι αντιστέκεται σε ένα συγκεκριμένο είδος βιβλιοκαταναλωτισμού, συγκεκριμένα του καταναλωτισμού που περιορίζει ένα βιβλίο στο θέμα για το οποίο μιλάει, εν προκειμένω, τη μετανάστευση, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τη βία, τη διαφθορά, τον φεμινισμό. Η Ναβάρο καταφέρνει να περιγράψει τη διάλυση των δεσμών μιας οικογένειας μεταναστών, που πασχίζει να επιβιώσει από την εκμετάλλευση και τη βία που υφίσταται καθημερινά, χωρίς στιγμή να ενδίδει στον μελοδραματισμό και τον εύκολο συναισθηματισμό.